Na een slapeloze nacht van onze
zieke, nog weinig opbeurends te vertellen. Ons voornemen vroeg te gaan slapen
werd meteen belemmerd door een verkeerd stromend infuus waardoor er bloed uit
kwam lopen. Gelukkig snel hersteld; ze moet leren haar hand hoog te houden als
ze loopt voor toiletbezoek. Toen begon de ellende van vreselijke jeuk-aanvallen
startend bij haar infuus maar daarna snel verspreidend over haar hele lijfje. Gelukkig
kon ik zelf tussentijds nog wel wat hazeslaapjes pakken maar Fayline heeft geen
oog dichtgedaan. Zeker toen hier ook nog stuiptrekkingen in haar arm en benen
bovenop kwamen. Ze lag te shaken in bed. Ook de lieve nachtzuster kreeg haar
niet bedaard. O wat had ik het graag van haar overgenomen maar zoals ze zelf
nuchter verwoordde; “dit wil je echt niet meemaken hoor mama!”
Uiteindelijk rond half 6 in slaap
gesukkeld waarna we al na 3 kwartier gewekt werden door de lab-verpleegkundige
die al bloed af kwam nemen. Nou neem van mij aan dat ons slaapkopje het op zijn
zachts gezegd niet erg fijn vond om gewekt te worden met een naald in haar arm!
Daarna nog getracht te slapen maar dat ging moeizaam zeker omdat ook het
ontbijt meteen daarna gebracht werd. Dit
hebben we lekker laten staan en we zijn pas om achten gaan ontbijten. Gelukkig zijn
alle controles prima; geen verhoging, rustige pols-hartslag. Stilletjes aan
zijn de stuiptrekkingen gelukkig afgenomen maar het jeuken wordt alleen maar
erger.
Haar arts komt halverwege de
ochtend en die legt haar uit dat het jeuken eigenlijk een goed teken is. Dit luidt meestal het einde van het
ziek-zijn in. Vroeger startte de ziekte zo maar tegenwoordig is dat het teken
dat het ergste achter de rug is. Bovenop
alle medicijnen die ze al heeft krijgt ze dus nog penicilline voor de jeuk en
haar zere galblaas. Die speelt op na toiletbezoek. De stuiptrekkingen passen
ook in het ziekte-verloop dus gelukkig niets neurologisch. Helaas moet hij haar
opnieuw teleurstellen. Ze mag nog niet naar huis. Haar bloedwaarden zijn nu
zelfs gedaald tot 85! We hoeven ons geen
zorgen te maken zolang het maar boven de 50 blijft. Hij heeft er nog steeds goed hoop op dat het
morgen beter zal gaan maar daar gelooft ze zelf niet in. Ze wil naar huis en in
Nederland uitzieken. Al moet ze er een moord voor doen zegt ze. Maar daar
schiet ze weinig mee op. Dan verhuist ze van hier naar een gevangeniscel en dan
zijn we nog verder van huis. Nog veel meer drinken is het advies van de arts
maar ze heeft zelf het gevoel dat ze continue een waterbuik heeft.
Gelukkig gaat het eten en drinken
wel goed zodat ook haar stoelgang weer op gang is. Er schijnt een drankje te
zijn wat een sterke stijging van de bloedwaarden bevorderd. De arts gaat dit
uitzoeken. Hopelijk gaat ze dit krijgen en drinkt ze het met smaak op zodat we
morgen beter nieuws kunnen melden.
Rob en Quinten hebben ondertussen
alles ingepakt en zijn in t laatste hotel van onze reis getrokken. Ze werden
volgens afspraak om 11.00 uur met een auto opgehaald. (Tami Kamu hotel ligt tegenover
huidige hotel). Maar lekker makkelijk, wij dachten dit lopend te moeten doen.
Daar aangekomen: Poepie chique met een groot zwembad, voorzien van alle comfort
maar daar hebben we helaas weinig aan. De kamer is heel netjes. Het bed is geen
2 persoons bed maar een 4 persoons bed. Als we morgenavond/nacht niet naar huis
mogen dan zullen we een andere slaapplaats moeten zoeken liefst zo dicht
mogelijk bij het ziekenhuis. Dat zal ons veel reistijd schelen. Rob heeft
hierover contact met de reisagent hier en SOS International.
Inmiddels contact gehad met onze
Jacqueline die het 100Sunsethotel voor ons heeft geboekt vlak in de buurt van
het ziekenhuis (op loopafstand). Vanavond gaan Rob en Quinten terug naar Sanur,
daar eten en slapen volgens normaal plan en worden morgen om 11.00 uur
opgehaald (is ook door Jacqueline geregeld). Taxi brengt ons dan met de bagage
naar hopelijk het laatste verblijf. Deze
reisorganisatie (Footprint Travel – Tari Travel) krijgt van onze een hele dikke
TIEN. Alles klopte al, de gehele reis,
het draaiboek, de tijdstippen van ophalen, reizen, gidsen, chauffeurs,
handleiding met praktische tips, etc. Zonder al deze ellende hadden ze de TIEN
ook gekregen maar nu helemaal.
Nu maar hopen dat het allemaal
niet te lang duurt en wij weer op korte termijn naar NL kunnen.
Wordt vervolgd.
blij dat het de goede kant op lijkt te gaan. Sterkte en zorg voor hele goede beschrijving van alles tijdens de vlucht, dadelijk denken ze dat het ebola is en worden jullie subiet in quarantaine gegooid :)
BeantwoordenVerwijderen