Blader door jouw online fotoboek - Albelli.nl
dit is deel 1, onze reis op Java en Bali tot aan de ziekenhuisopname van Fayline .
120 pagina's met mooie foto's en ons verhaal.
zondag 7 september 2014
zondag 17 augustus 2014
Sanur –Denpasar – Seoul (Zuid Korea) – Amsterdam - Kruisland
Vrijdag 15 augustus Sanur
–Denpasar – Seoul (Zuid Korea) – Amsterdam-Kruisland
Na 26 dagen, 16 hotels en 1
ziekenhuisopname van 5 dagen zijn wij weer terug waar wij begonnen: Thuis in
Kruisland.
Zaterdag 16 augustus the day after
O, wat is dat heerlijk wakker
worden in je eigen bedje. Lekker op tijd (7:00) want we onze innerlijke klok staat nog ietwat
op Bali-tijd. Na 4 weken eindelijk weer
eens een normaal witbroodje met hagelslag gegeten. En dan is het net of je
nooit bent weggeweest. Eerst maar eens naar de supermarkt om alle lege plekjes
in de koelkast en kasten te vullen. Daarna flink wat wassen weggewerkt; het is
gelukkig lekker winderig weer zodat het snel droogt. We genieten zelfs even van
het lokale buitje regen waardoor we worden overvallen.
Bijna tegelijkertijd komen de
buurvrouw, oma en tante Jolanda binnen vallen om onze thuiskomst te vieren. Onder
het genot van een heerlijk Hollands kopje koffie/thee met een lekker stuk taart
al onze avonturen en nieuwtjes uitgewisseld.
De rest van de dag rustig aan
gedaan. Wat post bijgewerkt en kranten gelezen.
Komende week nog even op controle
bij de huisarts en dan weer een hoofdstuk afgesloten.
Sanur – Kuta terug voor controle en Fit to Fly en wij gingen vliegen..
Donderdag 14 augustus Sanur – Kuta terug voor controle en Fit to Fly en wij gingen vliegen
Vanochtend moesten wij ons om 09.00 uur weer melden in het Siloam Ziekenhuis, voor bloedcontrole en een fysieke test bij dr. Suherman. Gewend aan het vroege opstaan sprongen we (na genoten te hebben van een fris ontbijtje aan het strand) om 08.00 uur in een taxi naar het ziekenhuis in Kuta. Hier konden gelijk door naar een kamertje voor bloedafname. Na een uur wachten (even beneden koffie gedronken) hadden wij een afspraak met dr. Suherman die Fayline nog even onderzocht. Hij zag dat de bloedwaardes van Fayline behoorlijk waren gestegen (L153) en kon met een grote glimlach zijn rapport opmaken. Fit to Fly Yeaaahhh. Gelijk de familie via Whatts-app op de hoogte gebracht en ook de Facebookvrienden die de afgelopen weken behoorlijk hebben meegeleefd met onze avonturen en belevenissen.
Blij als kleine kinderen reden wij naar terug naar ons hotel waar wij nog even gingen genieten van de zon, het strand, de zwembaden en de vele winkeltjes in Sanur
nog even relaxen
Donderdagavond: Na een
telefoontje van SOS International ging alles heel snel; donderdagavond zaten
wij net wat te eten in een leuk tentje vlak bij het hotel. Rob had al een keer
gebeld naar SOS of er al iets bekend was wanneer wij terug konden vliegen. Na
het groene sein Fit to Fly heeft hij 's ochtends direct een mail gestuurd naar de reisagent
Jacqueline van Tari Travel en SOS International. Deze laatste werkt vanuit
Nederland en had nog niets laten horen (tijdverschil) maar tijdens het eten ’s avonds om
20.15 uur belde SOS met de mededeling dat ze voor ons een vlucht hadden
gevonden maar dan moesten wij wel dezelfde avond naar het vliegveld.
Dat was
even schikken…. Eerst uitgelegd dat dit wel heel kort dag was en dat begreep de
beste man. Na een half uur belde hij weer en legde uit dat het heel moeilijk
was voor dit weekeinde en mogelijk ook begin volgende week 4 stoelen te vinden
voor de terugvlucht. Of wij toch niet wilde overwegen. Hij zou over een half
uur terugbellen nadat Rob met Danielle, Quinten en Fayline had overlegd.
Uiteindelijk hebben wij besloten toch op het voorstel in te gaan. Alles werd in
werking gezet met een paar voorwaarden van ons die al besproken waren:
rolstoelbegeleiding op de vliegvelden en een taxi van Amsterdam naar Kruisland
wat al was voorgesteld.
De vlucht zou lopen van Denpasar
naar Seoul (Zuid Korea), daar een stop van 4,5 uur en dan een rechtstreekse vlucht van Seoul
naar Amsterdam. Alles met Korean Airways. Tickets zouden dan klaar liggen op
de luchthaven van Denpasar en ook de opvang met de rolstoel.
Wij hebben die donderdagavond snel
alles gepakt, geroutineerd als wij waren na al de hotels die wij al hadden
gehad. De taxibus besteld om 22.30 uur en deze bracht ons in 30 minuten naar de
luchthaven van Denpasar.
Daar aangekomen stond een kruier
klaar die ons met alle bagage meenam naar de juiste incheck balie van Korean
Airways. Na iemand te hebben aangesproken ging alles héééél snel: de rolstoel
kwam eraan, Fayline kon gaan zitten en wij werden begeleid naar een speciale
incheckbalie waar de tickets inderdaad klaar werden gemaakt. Daarna met
begeleiding door naar de visumdesk (stond een lange rij) waar wij met voorrang mochten betalen en
door langs de douane, wat een snelheid, ideaal was dat. Daarna werden wij bij
de juiste Gate neergezet waar wij moesten wachten op de vlucht van 01.20 uur.
Bij het naar binnengaan van het vliegtuig kregen wij ook begeleiding wat
betekende dat wij als eerste door de slurf mochten met de rolstoel. Deze werd
bij de vliegtuigdeur netjes mee teruggenomen en wij hadden 4 stoelen voorin naast
elkaar. Nog net geen businessclass maar de service was er.
Bij aankomst in Seoul stond er bij
het vliegtuig ook weer een rolstoel klaar en werden wij weer razend vlug langs
de transferdesk geleid, weer douane en naar de juiste Gate. Met al die
Koreaanse teksten en borden was dit wel prettig, hahaha. Daar moesten wij zo’n
4,5 uur overbruggen met slapen, eten en internetten want wifi was er gelukkig..
en stroom om op te laden.
13.35 uur Koreaanse tijd ging ons
vliegtuig ook weer inclusief de rolstoelbegeleiding tot aan de vliegtuigdeur.
snel langs alle formaliteiten zoals transferdesk en douane |
4,5 uur wachten in Seoul (Zuid-Korea)
de rolstoelbegeleiding tot aan de vliegtuigdeur
Uiteindelijk zijn wij om 18:35 uur geland op Schiphol waar wij ons bij de STAdesk moesten melden.
Dit was een kleine tegenvaller na alle voorkeursbehandelingen die we de afgelopen 30 uur hadden meegemaakt.
We waren doodop, gebroken en wilden maar één ding zo snel mogelijk naar huis!
Gelukkig begreep onze chauffeur van Meditaxi dit heel goed. Hij reed als een speer richting Kruisland waar we uitgeput rond 20:45uur op de stoep voor ons huis stonden waar we verwelkomd werden door een welkom thuis vlaggenslinger.
Snel even geknuffeld met oma die al een hel tijd bij ons thuis zat te wachten en daarna heerlijk ons bed ingedoken.
----
Het was een geweldige, avontuurlijke, mooie, gezellige, ontroerende, dramatische, spannende en enerverende reis die wij zeker nooit meer zullen vergeten. We zullen nog vaak terugdenken aan die lieve hulpvaardige altijd goed lachse Indonesiërs, de prachtige natuur en de heerlijke kruidige geuren.
Het was een geweldige, avontuurlijke, mooie, gezellige, ontroerende, dramatische, spannende en enerverende reis die wij zeker nooit meer zullen vergeten. We zullen nog vaak terugdenken aan die lieve hulpvaardige altijd goed lachse Indonesiërs, de prachtige natuur en de heerlijke kruidige geuren.
Bali gaan wij zeker over doen,
daar hebben wij helaas niet zo veel van gezien en genoten. Mogelijk in
combinatie met Sumatra want daar hebben wij van andere ook veel over gehoord.
Met heel veel dank aan onze
reisorganisatie Footprint Travel (wat in Indonesië Tari Travel heet), deze
reisorganisatie krijgt van ons een dikke 10. Die hadden zij van ons ook gekregen als
Fayline niet ziek was geworden. Alles klopte, de beschrijving in het draaiboek,
de tijden, de begeleidende uitgebreide informatie , Jacqueline van Tari Travel
die ons diverse keren heeft gebeld, geholpen met informatie en hotels, de
chauffeurs die ons gereden hebben, de gidsen die veel hebben laten zien.
Footprint Travel verdiend een dikke TIEN.
Ook de
hotels, alle mensen van het Siloam Ziekenhuis en speciale dank aan dokter Suherman
die heel goed Nederlands spreekt (Opleiding in België genoten), Esther van het
Ziekenhuis die Nederlandse is en ons af en toe kwam opzoeken.
Natturlijk veel dank aan SOS International die ons zeer goed heeft begeleid tijdens de ziekenhuisopname en de vlucht naar Nederland. Alle vriendelijke Indonesische mensen van Java en Bali.
Natturlijk veel dank aan SOS International die ons zeer goed heeft begeleid tijdens de ziekenhuisopname en de vlucht naar Nederland. Alle vriendelijke Indonesische mensen van Java en Bali.
Woensdag 13 augustus Kuta –Sunset Hotel ontslag uit Siloam Ziekenhuis, terug naar Sanur
Woensdag 13 augustus Kuta –Sunset Hotel ontslag uit Siloam Ziekenhuis,
terug naar Sanur
Na alle verplegend personeel te hebben bedankt met een cadeautje en een tekening mocht Fayline eindelijk het Siloam ziekenhuis verlaten.
Nog even genieten van de echte Sunset en dan vroeg onder de wol want
morgenochtend moeten wij weer met een taxi naar het Siloam Zkh.
Verloop van “Dengue “ koorts gaat
echt volgens het boekje want vanochtend waren de bloedwaarden gestegen tot net
onder de 100 (L96) en mocht Fayline tot
onze blijdschap met ontslag. Wel met de uitdrukkelijke waarschuwing nog rustig
aan te doen en vooral veel te drinken. Ze moet morgenochtend vroeg nog wel terugkomen voor controle. Zijn haar
bloedwaarden boven de 120 dan zal de arts haar een fit to fly geven.
Blij belde Fayline gelijk naar
Rob en Quinten die 200 meter verder in het Sunset hotel zaten. Die kwamen er
dus gelijk lopend aan. Quinten plet zijn
zusje bijna in zijn omhelzing; zo blij is hij dat ze mee naar het hotel
mag. Helaas moeten ook de laatste
antibiotica nog even via het infuus toegediend worden en het nodige papierwerk
worden verwerkt. Daarna nog even
spannend om het naaldje eruit te laten halen maar dat viel achteraf reuze mee. Het
lostrekken van de pleister leverde meer pijnscheuten op dan het infuusnaaldje
zelf.
Na alle verplegend personeel te hebben bedankt met een cadeautje en een tekening mocht Fayline eindelijk het Siloam ziekenhuis verlaten.
Na het invullen van wat papieren
en goedkeuring en betaling van de Insurance (via SOS International) liepen we
kort na de middag richting ons hotel.
Een korte wandeling maar Fayline en
Danielle hadden de afgelopen weinig echte zonlicht gezien en Danielle werd daarom
ook gelijk licht in het hoofd. Rustig aan dus bij het zwembad.
Rob had ’s ochtends al gelijk om een aangrenzende
kamer gevraagd die om 14.00 uur klaar zou zijn. Dat maakte niet uit want wij
moesten toch nog in het ziekenhuis zijn en konden ons ook op een kamer en het
zwembad bezig houden. 14.00 uur naar beneden voor een sleutel maar wat bleek,
de receptioniste die slecht Engels sprak en begreep dacht dat wij die kamer
morgen de 14e pas nodig hadden. Met z’n allen op 1 kamer dat schoot
niet op. Rob werd echt even pissig en wilde gelijk uitchecken. Na een
telefoontje met Jacqueline van Tari Travel die voor ons de kamer had geboekt
besloten wij om terug naar Sanur te gaan waar ook veel meer winkeltjes waren en
betere vakantiehotels.
Sunset was meer een zakelijk kil hotel. Na een uurtje
had Jacqueline een mooi betaalbaar hotel gevonden met meerdere zwembaden, aan het strand. Dat leek ons prima. Met 2
taxi’s en alle bagage naar Sanur gereden
en ingechecked in het Peneeda View hotel (ons 16e en laatste hotel).
Een wat rustig koloniaal aandoend resort waar we een grote familiebungalow met
3 kamers konden betrekken. Heerlijk een
eigen bad waar we lekker in zullen gaan dobberen. Prima voor de komende dagen. Het is
ondertussen 17:00 uur dus weinig tijd om te zwemmen. Daarom s’avonds lekker gewandeld, gegeten en niet te
vergeten heerlijk geshopt.
dinsdag 12 augustus 2014
Sanur en Kuta - Siloam Ziekenhuis en verhuizing naar Kuta, dinsdag 11 augustus
Sanur en Kuta - Siloam Ziekenhuis, dinsdag 11 augustus
Volgens ons draaiboek onze
laatste dag in Bali maar helaas heeft een klein rotmugje hier een stokje voor
gestoken. Afgelopen nacht voor het eerst
een volledige nacht door kunnen slapen. Geeft zoveel energie. We merken al niets meer van alle controles en
verwisselingen van infuus. We zien vanochtend voor het eerst de kleine
speldenknop grote vlekjes die de jeuk veroorzaken. Het zijn er duizenden maar
zo klein en op dat donkere huidje van haar nauwelijks waarneembaar. Al denkt ze hier zelf anders over.
Gelukkig knapt onze zieke snel op
ze is super vrolijk en is overal voor in. Helaas zijn de bezigheden binnen de
vier muren van haar kamer wat beperkt. De tv laat over het algemeen programma’s
zien die haar niet interesseren en de stok kaarten die we beneden hebben gescoord
boeit ook al niet meer. Na 10 potjes
pesten heb je het ook wel gehad. (en wij ook hahahaha…..) helaas zijn haar
bloedwaarden nog verder gezakt. Gelukkig nu maar 5 omlaag zodat we rond de 80
schommelen. Dokter is wel erg tevreden
over haar fitheid en haar longen. Klinkt erg schoon en ze mag ook wat andere
voeding dan de zachte prut die ze tot nu toe kreeg. Wij vonden dat een beetje overdreven want
dachten dat dit alleen maar te maken had met slik problemen vanwege het hoesten
en de longontsteking. Maar vanwege haar lage bloedwaarden zijn haar bloedplaatjes laag en dan kan het dat er makkelijk wondjes
ontstaan. Dus met scherpe dingen eten kun je wondjes in je mond of keel krijgen
en dat risico willen ze niet lopen. ’t
Is maar goed dat ze niet gezien hebben dat ze afgelopen dagen stiekem chips heeft gesnoept. Vanmiddag dus meteen gesmuld van een heerlijk
zakje chips en lekkere chocoladekoekjes.
Ondertussen zijn Rob en Quinten verhuisd van hun fraaie onderkomen in Sanur naar hopelijk ons laatste onderkomen. Ons nieuwe hotel (Sunset 2) en het ziekenhuis zijn op loopafstand en voorlopig tot de 15e vergoed door SOS international (reisverzekering). Wanneer ze ontslag krijgt gaan zij voor ons aan de slag om een terugvlucht te regelen. We verwachten zelf dat dit het einde van de week zal zijn.
We hebben ondertussen al wel besloten dat we Bali nog maar eens een keer helemaal opnieuw gaan bekijken want er is vast meer te zien dan deze vier ziekenhuismuren…..
Tja en verder valt er weinig te beleven. Vooral de ochtenden vindt ze erg lang duren. Zodra haar broer zijn neus om de hoek steekt veert ze op en heeft ze meteen weer meer energie. Super hoor zoals die Quinten er mee omgaat. Hij past zich prima aan, zeurt niet, entertaint zijn zusje en rent de benen onder zijn lijf uit voor ons en haar. Charmeert hier de verpleging met zijn witte tandpasta smile en is liever hier dan in het hotel waar hij eigenlijk zou kunnen gaan zwemmen.
We zitten al helemaal in het ziekenhuisritme. 6:15 bloedprikken-6:45 ontbijt (dit laten we meestal staan tot een uur of 8:00.) Rond 7:15 willen ze eigenlijk al medicijnen verstrekken maar dan moet ze gegeten hebben dus dat is meestal een uur later. Hierna wordt ze gewassen en krijgt ze weer een schoon ziekenhuis pyjamaatje. Daarna even het bed uit zodat het verschoond kan worden en dan is ’t pas 9:00 uur en hebben we nog een hele dag voor ons…….. die we tv kijkend – kaartspelletjes spelend en gamend doorbrengen. Mijn reader bevat nog een paar honderd ongelezen boeken maar op de één of andere manier komt het daar niet van. (Ben ondertussen wel lichtelijk verslaafd geraakt aan “candy crush” zucht…….. echt niet goed voor mijn bloeddruk! )
Vanaf vandaag zit er in ieder
geval variatie in; ze mag van haar kamer naar playland iets verderop in de
gang. Wel met de waarschuwing dat ze rustig aan doet en niet gaat rennen door
de gangen. Nou zouden we dat nog een
hele prestatie vinden; rennen met
loopstang waaraan haar infuus bungelt hahaha.
Playland is vooral ingericht op peuters maar er staat wel een computer
waarop ze kan spelen en die in ieder geval stukken sneller is dan deze laptop
waarop ik dagelijks het blog tik.
Verder vindt ze de tekenmuur ook geweldig maar
zijn helaas alle tekenmaterialen al “verdwenen” en is het papier op. Dus Rob en Quinten beneden een tekenblok en potlood gescoord
zodat ze zich uit kan leven. Ze is meteen gestart met het maken van een
tekening voor alle lieve verpleegsters hier zodat ze die kan geven als ze weg
mag. Ja ja ze blijft positief. Ik denk ook wel dat het nu niet lang meer
duurt. De bloedwaarden moeten minimaal
100 zijn voor ontslag. Die 150 gaat ze
nooit halen dan bivakkeren we hier nog wel een week of 6 haahahaha….. De dokter is zich hier ook van bewust, liet
al lichtjes doorschemeren dat morgen misschien wel haar laatste dag is. We zijn nog maar niet al te positief dan valt
het nooit tegen maar we zien echt wel dat ze super fit is. Ze hebben het infuus nu ook vertraagd met de
bedoeling dat ze dan meer dorst krijgt en dus van zichzelf meer gaat drinken.
Verder proberen wij dat (heel ongezond)
te stimuleren door haar cola te laten drinken. Dat gaat er vlotter in
dan de fruitdrankjes en het water wat ze krijgt. Want veel drinken blijft het advies. Gelukkig
kan ze het best hebben om superzoete cola te drinken daar mogen best wel een
paar kilootjes bij.
maandag 11 augustus 2014
Sanur en Kuta - Siloam Ziekenhuis, maandag 11 augustus
Sanur en Kuta - Siloam Ziekenhuis, maandag 11 augustus
Na een slapeloze nacht van onze
zieke, nog weinig opbeurends te vertellen. Ons voornemen vroeg te gaan slapen
werd meteen belemmerd door een verkeerd stromend infuus waardoor er bloed uit
kwam lopen. Gelukkig snel hersteld; ze moet leren haar hand hoog te houden als
ze loopt voor toiletbezoek. Toen begon de ellende van vreselijke jeuk-aanvallen
startend bij haar infuus maar daarna snel verspreidend over haar hele lijfje. Gelukkig
kon ik zelf tussentijds nog wel wat hazeslaapjes pakken maar Fayline heeft geen
oog dichtgedaan. Zeker toen hier ook nog stuiptrekkingen in haar arm en benen
bovenop kwamen. Ze lag te shaken in bed. Ook de lieve nachtzuster kreeg haar
niet bedaard. O wat had ik het graag van haar overgenomen maar zoals ze zelf
nuchter verwoordde; “dit wil je echt niet meemaken hoor mama!”
Uiteindelijk rond half 6 in slaap
gesukkeld waarna we al na 3 kwartier gewekt werden door de lab-verpleegkundige
die al bloed af kwam nemen. Nou neem van mij aan dat ons slaapkopje het op zijn
zachts gezegd niet erg fijn vond om gewekt te worden met een naald in haar arm!
Daarna nog getracht te slapen maar dat ging moeizaam zeker omdat ook het
ontbijt meteen daarna gebracht werd. Dit
hebben we lekker laten staan en we zijn pas om achten gaan ontbijten. Gelukkig zijn
alle controles prima; geen verhoging, rustige pols-hartslag. Stilletjes aan
zijn de stuiptrekkingen gelukkig afgenomen maar het jeuken wordt alleen maar
erger.
Haar arts komt halverwege de
ochtend en die legt haar uit dat het jeuken eigenlijk een goed teken is. Dit luidt meestal het einde van het
ziek-zijn in. Vroeger startte de ziekte zo maar tegenwoordig is dat het teken
dat het ergste achter de rug is. Bovenop
alle medicijnen die ze al heeft krijgt ze dus nog penicilline voor de jeuk en
haar zere galblaas. Die speelt op na toiletbezoek. De stuiptrekkingen passen
ook in het ziekte-verloop dus gelukkig niets neurologisch. Helaas moet hij haar
opnieuw teleurstellen. Ze mag nog niet naar huis. Haar bloedwaarden zijn nu
zelfs gedaald tot 85! We hoeven ons geen
zorgen te maken zolang het maar boven de 50 blijft. Hij heeft er nog steeds goed hoop op dat het
morgen beter zal gaan maar daar gelooft ze zelf niet in. Ze wil naar huis en in
Nederland uitzieken. Al moet ze er een moord voor doen zegt ze. Maar daar
schiet ze weinig mee op. Dan verhuist ze van hier naar een gevangeniscel en dan
zijn we nog verder van huis. Nog veel meer drinken is het advies van de arts
maar ze heeft zelf het gevoel dat ze continue een waterbuik heeft.
Gelukkig gaat het eten en drinken
wel goed zodat ook haar stoelgang weer op gang is. Er schijnt een drankje te
zijn wat een sterke stijging van de bloedwaarden bevorderd. De arts gaat dit
uitzoeken. Hopelijk gaat ze dit krijgen en drinkt ze het met smaak op zodat we
morgen beter nieuws kunnen melden.
Rob en Quinten hebben ondertussen
alles ingepakt en zijn in t laatste hotel van onze reis getrokken. Ze werden
volgens afspraak om 11.00 uur met een auto opgehaald. (Tami Kamu hotel ligt tegenover
huidige hotel). Maar lekker makkelijk, wij dachten dit lopend te moeten doen.
Daar aangekomen: Poepie chique met een groot zwembad, voorzien van alle comfort
maar daar hebben we helaas weinig aan. De kamer is heel netjes. Het bed is geen
2 persoons bed maar een 4 persoons bed. Als we morgenavond/nacht niet naar huis
mogen dan zullen we een andere slaapplaats moeten zoeken liefst zo dicht
mogelijk bij het ziekenhuis. Dat zal ons veel reistijd schelen. Rob heeft
hierover contact met de reisagent hier en SOS International.
Inmiddels contact gehad met onze
Jacqueline die het 100Sunsethotel voor ons heeft geboekt vlak in de buurt van
het ziekenhuis (op loopafstand). Vanavond gaan Rob en Quinten terug naar Sanur,
daar eten en slapen volgens normaal plan en worden morgen om 11.00 uur
opgehaald (is ook door Jacqueline geregeld). Taxi brengt ons dan met de bagage
naar hopelijk het laatste verblijf. Deze
reisorganisatie (Footprint Travel – Tari Travel) krijgt van onze een hele dikke
TIEN. Alles klopte al, de gehele reis,
het draaiboek, de tijdstippen van ophalen, reizen, gidsen, chauffeurs,
handleiding met praktische tips, etc. Zonder al deze ellende hadden ze de TIEN
ook gekregen maar nu helemaal.
Nu maar hopen dat het allemaal
niet te lang duurt en wij weer op korte termijn naar NL kunnen.
Wordt vervolgd.
zondag 10 augustus 2014
Kuta - Siloam Ziekenhuis, zondag 10 augustus
Na een rustige nacht waarbij we regelmatig even gewekt werden door infuus vervanging en medicijn verstrekking rond 7:00 uur wakker. Op het gemakje wakker geworden en genoten van een lekker ontbijtje. Gelukkig zit er cornflakes bij wat ze heerlijk oppeuzelt. Daarna wordt ze lekker gewassen in bed en krijgt ze een schattige gestreepte ziekenhuispyjama aan.
Quinten en Rob ontbeten nog in de villa
Ondanks dat ze nog erg flets uit haar oogjes kijkt heeft ze gelukkig al weer meer praatjes en is de koorts nog steeds weg. Gelukkig maar. Waarschijnlijk is ze in één van de afgelopen weken geprikt door een tijger/zebra mug die dolverliefd werd op ons mooie meisje. ’t Beestje dankt zijn naam aan de gestreepte pootjes. Toch vreemd dat Quinten onze muggenbeet kampioen nergens last van heeft. Terwijl Fayline nauwelijks geprikt is de afgelopen weken. Maar ja deze mug valt vooral overdag aan dus het kan echt overal gebeurd zijn. Eén voordeel het is geen besmettelijk virus dus we kunnen met gerust hart constant bij ons meisje vertoeven.
Controles blijken ook vanochtend nog goed te zijn. Zowel bloeddruk-hartslag- temperatuur zijn prima. Haar arts die eigenlijk vrij is op zondag komt speciaal voor haar vanochtend langs. Geweldig hoor. Hij heeft de opnieuw afgenomen bloedwaardes bekeken en helaas ze zijn nog steeds niet goed ze zijn zelfs nog iets gedaald. Dit past wel in het ziekteverloop. Als het goed is zal het vanaf morgen wel stijgen. Betekent wel dat ze nog minimaal een nacht (en mogelijk nog langer) zal moeten blijven. Belangrijk is dat ze veel kleine hapjes verspreid over de dag eet en veel blijft drinken. Vooral belangrijk ivm haar galblaas. Nou dat drinken is niet zo’n probleem maar eten staat haar nog steeds tegen. Het snackje van vanochtend ging er in als koek en ook het middageten ging redelijk maar het bananenprakje van vanmiddag krijgt ze echt niet weg. Ze mag ook alleen maar zachte dingen eten ivm slikken en verdraagzaamheid van haar maag. Die stiekeme smulpartijtjes chips mogen dus niet meer. Wat wel balen is want hierdoor kreeg ze dorst en dronk ze lekker veel!
Helaas begint haar temperatuur ook licht te stijgen. Hopelijk blijft het onder de 38!! Heeft meteen ook zijn effect op haar humeur. Ze is sneller geprikkeld en wil geen gezeur meer horen over; “toe nou even iets drinken, een klein hapje maar….” Aan de ene kant begrijpelijk maar voor ons frustrerend omdat we haar zo snel mogelijk mee willen nemen naar het hotel en naar huis. Maar zolang ze niet opknapt is daar zeker geen zicht op. Mochten we onverhoopt niet mogen vliegen dan zal SOS internationale dit verder voor ons regelen dus daar hoeven we niet wakker van te liggen gelukkig.
Fayline's eigen medicijnkluisje
Blij dat ik even mijn zus heb gehoord die ons belde. Ook voelen we ons enorm gesterkt door alle lieve opbeurende berichten die we ontvangen via face-book en whatsapp. Bedankt allemaal het doet ons enorm goed dat jullie zo met ons meeleven.
We zouden het liefst zelf zo ziek zijn maar dat is helaas niet zo. Ook vervelend dat we afhankelijk zijn van de Engelse taal waarin je toch niet altijd uit kunt drukken wat je bedoelt. Maar goed hopelijk nog maar één dagje al waren ze hier bij sos internationale nog niet zo opgewekt over. Mevrouw zelf is het ondanks haar bereidwilligheid met alle handelingen al spuugzat en voelt zich helemaal niet meer ziek en wil naar huis. Ze krijgt steeds meer praatjes en we horen haar af en toe weer schateren bij het kijken van een tv programma. Tja da’s het enige luxe voordeel t.o.v. het hotel. Ze heeft tv met een Nederlandse zender! Weliswaar alleen BVN maar toch fijn om in je eigen taal tv te kunnen kijken. Rob en Quinten zijn er zeker blij mee hebben nu alle Nederlandse voetbalwedstrijden kunnen volgen. Quinten is bijzonder lief en behulpzaam voor zijn zusje erg aandoenlijk om te zien.
Vanavond weer goed gegeten van de kip cordon bleu en de aardappelpuree. Alle controles weer in orde en temperatuur daalt weer.
Rob: inmiddels contact gehad met SOS International: de artsen bekijken morgen de labresultaten die zij ook krijgen en bespreken dan met de artsen van Siloam wanneer zij zou mogen vliegen. De bloedwaardes moeten minimaal 2 dagen goed zijn en dat waren zij vandaag zeker nog niet. Wordt dus spannend morgen.
Moe en uitgeput op tijd onder de lakens gekropen met hopelijk morgen (maandag) goed nieuws.
de prijslijst van de kamers hangt gewoon in de lift, alles heel duidelijk, voor iedere portomonee een bed.
zaterdag 9 augustus 2014
Sanur ; excursie dolfijn zwemmen en excursie ziekenhuis - zaterdag 9 augustus
Sanur ; excursie dolfijn zwemmen en excursie ziekenhuis - zaterdag 9 augustus
Maar ondanks alle hoestmiddeltjes antibiotica en ibuprofen die we gisterenavond kregen is er helaas nog steeds geen verbetering in het ziekte beeld. Vannacht liep de koorts zelfs op boven de 40 graden en het wordt niet minder. Ze houdt niets binnen en is te slap om op eigen benen te staan. We lassen dus een extra excursie in naar het ziekenhuis. We hebben nog getracht t dolfijn zwemmen te verplaatsen maar dat ging helaas niet zodat Quinten en Rob met zijn tweeën zijn gegaan. Quinten en Rob gingen met een dubbel gevoel. Aan de ene kant blij maar anderzijds verdrietig om Fayline die niet mee kon naar wat voor haar het hoogtepunt van de vakantie zou worden. Ondanks dat toch wel genoten van het spelen/trainen met de dolfijnen en roggen. (foto)
Dolfijnexcursie duurde maar een uurtje zodat we meteen doorkunnen naar onze tweede excursie van vandaag; een bezoek aan het ziekenhuis. Dit blijkt tevens onze langste excursie te worden blijkt later op de dag.
Vlot met de taxi naar hospitaal Siloam in Kuta een ritje van een 45 minuten. We verwachten een armoedig hospitaaltje maar treffen een supermodern gebouw aan waar we vanaf binnenkomst prima worden opgevangen. We kiezen meteen voor behandeling door een kinderarts niet de EHBO en worden netjes naar de 3e verdieping geloosd waar we na een paar formaliteiten in de wachtruimte plaats kunnen nemen.
Ons meisje wordt steeds zwakker en kan zelfs niet meer op haar benen staan zodat we haar in rolstoel moeten verplaatsen. Bibberend van de kou wachten we tot we ons vooraf betaalde consult krijgen. We treffen een vriendelijk oude arts die wonderwel nog behoorlijk Nederlands spreekt wat het uitleggen van het ziektebeeld meteen vergemakkelijkt. Hij bekijkt de aan ons verstrekte medicijnen en geeft al meteen aan dat de doseringen die we van de apotheek hebben gekregen gebaseerd zijn op baby’s dus dat moet omhoog. Na een korte diagnose worden we meteen doorgestuurd voor een thorax foto en bloedprikken.
de arts vermoed Dengue (knokkelkoorts) en wij hebben twijfels over haar longen. Bibberend van de kou ondergaat Fayline de foto’s en het bloedprikken waarna het wachten op de uitslag start. Gelukkig verloopt dit allemaal erg vlot en krijgen we een aparte wachtruimte toegewezen waar ze lekker op een bedje kan gaan liggen rusten. Binnen 3 kwartier worden we opnieuw binnengeroepen voor helaas het vervelende bericht dat ze inderdaad longontsteking heeft en is besmet met de knokkelkoorts (Dengue). Haar bloedwaarden blijken veel te laag en ze moet per direct worden opgenomen zodat ze aan het infuus kan. Wat een domper!! Op dat moment is ze zover van de wereld dat ze flink begint te ijlen en alleen maar kan huilen. Ze heeft nu voor de 4e dag hoge koorts en dat is een cruciale dag. Op dag 4-5-6- zullen de bloedwaarden sterk dalen daarna moeten ze toch echt weer gaan stijgen.
Meteen daarna is Rob naar beneden gegaan om te bellen met de Zorgverzekeraar en SOS- international, dit om het verblijf in het ziekenhuis te realiseren en alle andere bijkomende zaken te regelen. Dit duurt alles bij elkaar bijna net zo lang als het wachten op het consult en alle andere zaken. We staan er even niet bij stil dat het zaterdag is en dat het daarom wat langer duurt. Ondertussen blijft ze maar ijlen en ik sta zowat op springen omdat we geen kamer toegewezen krijgen. Uiteindelijk na het invullen van het papierwerk en met de vooruitbetaling van 10 miljoen rupia door naar de kinderafdeling waar we een haast chique eenpersoonshotelkamer krijgen.
Rob had een 1e klas eenpersoonskamer geregeld wat heerlijk rustig is. (Alles werkt hier met klasse en de portemonnee.) Gelukkig mag ik de hele nacht blijven; iets wat haar erg geruststelt. We krijgen geen extra bed dus ik zal bij haar moeten liggen maar gelukkig is ze niet zo groot dus dat gaat best passen.
Heel dapper ondergaat ze het aanleggen van het infuus en alles wat er om haar heen gebeurt. hoe trots zijn we op ons kleine dappere meisje die mij troost met de woorden: “t komt allemaal wel weer goed hoor mama!” gelukkig begin ik daar ook in te geloven wanneer blijkt dat haar koorts ineens van 40.2 naar 36.4 is gezakt. Ze is uitgeput en valt vrijwel direct in slaap. We krijgen nog een (weliswaar koude) maaltijd aangeboden maar ze heeft totaal geen trek. Ze heeft geen smaak; iets wat past binnen het ziektebeeld. Rob daarna terug naar het hotel om ons andere dappere kind wat de hele tijd gewacht heeft in het hotel te gaan ophalen.
Hoe mooi om te zien hoe ze elkaar een paar uur later omhelzen en knuffelen allebei vol van onnodige schuldgevoelens. Uitgeput valt ze rond 20:00 u in slaap waarna Rob en Quinten afscheid nemen om in het hotel tot rust te komen.
Wat ben ik blij met het verplegend personeel hier. Ze zijn superlief betrokken en doen meteen wat je vraagt en nemen uitgebreid te tijd om dingen toe te lichten. Regelmatig trekken er mensen aan haar bed voorbij zonder opdringerig of ongeduldig te zijn. Ze krijgt glucose via het infuus + antibiotica voor haar longontsteking. De rest van de medicijnen krijgt ze via drankjes; niet allemaal even lekker maar ze slikt het dapper door. Hier zullen geen verwisselingen plaatsvinden want haar medicatie wordt netjes in een kluisje op haar eigen kamer bewaard.
Moe en uitgeput gaan we na wisseling van de avond/nachtdienst meteen maar slapen.
Abonneren op:
Posts (Atom)