Sanur en Kuta - Siloam Ziekenhuis, dinsdag 11 augustus
Volgens ons draaiboek onze
laatste dag in Bali maar helaas heeft een klein rotmugje hier een stokje voor
gestoken. Afgelopen nacht voor het eerst
een volledige nacht door kunnen slapen. Geeft zoveel energie. We merken al niets meer van alle controles en
verwisselingen van infuus. We zien vanochtend voor het eerst de kleine
speldenknop grote vlekjes die de jeuk veroorzaken. Het zijn er duizenden maar
zo klein en op dat donkere huidje van haar nauwelijks waarneembaar. Al denkt ze hier zelf anders over.
Gelukkig knapt onze zieke snel op
ze is super vrolijk en is overal voor in. Helaas zijn de bezigheden binnen de
vier muren van haar kamer wat beperkt. De tv laat over het algemeen programma’s
zien die haar niet interesseren en de stok kaarten die we beneden hebben gescoord
boeit ook al niet meer. Na 10 potjes
pesten heb je het ook wel gehad. (en wij ook hahahaha…..) helaas zijn haar
bloedwaarden nog verder gezakt. Gelukkig nu maar 5 omlaag zodat we rond de 80
schommelen. Dokter is wel erg tevreden
over haar fitheid en haar longen. Klinkt erg schoon en ze mag ook wat andere
voeding dan de zachte prut die ze tot nu toe kreeg. Wij vonden dat een beetje overdreven want
dachten dat dit alleen maar te maken had met slik problemen vanwege het hoesten
en de longontsteking. Maar vanwege haar lage bloedwaarden zijn haar bloedplaatjes laag en dan kan het dat er makkelijk wondjes
ontstaan. Dus met scherpe dingen eten kun je wondjes in je mond of keel krijgen
en dat risico willen ze niet lopen. ’t
Is maar goed dat ze niet gezien hebben dat ze afgelopen dagen stiekem chips heeft gesnoept. Vanmiddag dus meteen gesmuld van een heerlijk
zakje chips en lekkere chocoladekoekjes.
Ondertussen zijn Rob en Quinten verhuisd van hun fraaie onderkomen in Sanur naar hopelijk ons laatste onderkomen. Ons nieuwe hotel (Sunset 2) en het ziekenhuis zijn op loopafstand en voorlopig tot de 15e vergoed door SOS international (reisverzekering). Wanneer ze ontslag krijgt gaan zij voor ons aan de slag om een terugvlucht te regelen. We verwachten zelf dat dit het einde van de week zal zijn. 
We hebben ondertussen al wel besloten dat we Bali nog maar eens een keer helemaal opnieuw gaan bekijken want er is vast meer te zien dan deze vier ziekenhuismuren…..
Tja en verder valt er weinig te beleven. Vooral de ochtenden vindt ze erg lang duren. Zodra haar broer zijn neus om de hoek steekt veert ze op en heeft ze meteen weer meer energie. Super hoor zoals die Quinten er mee omgaat. Hij past zich prima aan, zeurt niet, entertaint zijn zusje en rent de benen onder zijn lijf uit voor ons en haar. Charmeert hier de verpleging met zijn witte tandpasta smile en is liever hier dan in het hotel waar hij eigenlijk zou kunnen gaan zwemmen.
We zitten al helemaal in het ziekenhuisritme. 6:15 bloedprikken-6:45 ontbijt (dit laten we meestal staan tot een uur of 8:00.) Rond 7:15 willen ze eigenlijk al medicijnen verstrekken maar dan moet ze gegeten hebben dus dat is meestal een uur later. Hierna wordt ze gewassen en krijgt ze weer een schoon ziekenhuis pyjamaatje. Daarna even het bed uit zodat het verschoond kan worden en dan is ’t pas 9:00 uur en hebben we nog een hele dag voor ons…….. die we tv kijkend – kaartspelletjes spelend en gamend doorbrengen. Mijn reader bevat nog een paar honderd ongelezen boeken maar op de één of andere manier komt het daar niet van. (Ben ondertussen wel lichtelijk verslaafd geraakt aan “candy crush” zucht…….. echt niet goed voor mijn bloeddruk! )
Vanaf vandaag zit er in ieder
geval variatie in; ze mag van haar kamer naar playland iets verderop in de
gang. Wel met de waarschuwing dat ze rustig aan doet en niet gaat rennen door
de gangen. Nou zouden we dat nog een
hele prestatie vinden; rennen met
loopstang waaraan haar infuus bungelt hahaha.
Playland is vooral ingericht op peuters maar er staat wel een computer
waarop ze kan spelen en die in ieder geval stukken sneller is dan deze laptop
waarop ik dagelijks het blog tik.
Verder vindt ze de tekenmuur ook geweldig maar
zijn helaas alle tekenmaterialen al “verdwenen” en is het papier op. Dus Rob en Quinten beneden een tekenblok en potlood gescoord
zodat ze zich uit kan leven. Ze is meteen gestart met het maken van een
tekening voor alle lieve verpleegsters hier zodat ze die kan geven als ze weg
mag. Ja ja ze blijft positief. Ik denk ook wel dat het nu niet lang meer
duurt. De bloedwaarden moeten minimaal
100 zijn voor ontslag. Die 150 gaat ze
nooit halen dan bivakkeren we hier nog wel een week of 6 haahahaha….. De dokter is zich hier ook van bewust, liet
al lichtjes doorschemeren dat morgen misschien wel haar laatste dag is. We zijn nog maar niet al te positief dan valt
het nooit tegen maar we zien echt wel dat ze super fit is. Ze hebben het infuus nu ook vertraagd met de
bedoeling dat ze dan meer dorst krijgt en dus van zichzelf meer gaat drinken.
Verder proberen wij dat (heel ongezond)
te stimuleren door haar cola te laten drinken. Dat gaat er vlotter in
dan de fruitdrankjes en het water wat ze krijgt. Want veel drinken blijft het advies. Gelukkig
kan ze het best hebben om superzoete cola te drinken daar mogen best wel een
paar 
kilootjes bij. 
ben blij dat het er naar uitziet dat alles goed komt. Fingers Crossed.
BeantwoordenVerwijderen