Kuta - Siloam Ziekenhuis, zondag 10 augustus

Na een rustige nacht waarbij we regelmatig even gewekt werden door infuus vervanging en medicijn verstrekking rond 7:00 uur wakker.  Op het gemakje wakker geworden en genoten van een lekker ontbijtje. Gelukkig zit er cornflakes bij wat ze heerlijk oppeuzelt. Daarna wordt ze lekker gewassen in bed en krijgt ze een schattige gestreepte ziekenhuispyjama aan.













Quinten en Rob ontbeten nog in de villa

Ondanks dat ze nog erg flets uit haar oogjes kijkt heeft ze gelukkig al weer meer praatjes en is de koorts nog steeds weg. Gelukkig maar.  Waarschijnlijk is ze in één van de afgelopen weken geprikt door een tijger/zebra mug die dolverliefd werd op ons mooie meisje. ’t Beestje dankt zijn naam aan de gestreepte pootjes. Toch vreemd dat Quinten onze muggenbeet kampioen nergens last van heeft. Terwijl Fayline nauwelijks geprikt is de afgelopen weken. Maar ja deze mug valt vooral overdag aan dus het kan echt overal gebeurd zijn. Eén voordeel het is geen besmettelijk virus dus we kunnen met gerust hart  constant bij ons meisje vertoeven.

Controles blijken ook vanochtend nog goed te zijn. Zowel bloeddruk-hartslag- temperatuur zijn prima. Haar arts die eigenlijk vrij is op zondag komt speciaal voor haar vanochtend langs. Geweldig hoor. Hij heeft de opnieuw afgenomen bloedwaardes bekeken en helaas ze zijn nog steeds niet goed ze zijn zelfs nog iets gedaald. Dit past wel in het ziekteverloop. Als het goed is zal het vanaf morgen wel stijgen. Betekent wel dat ze nog minimaal een nacht (en mogelijk nog langer) zal moeten blijven. Belangrijk is dat ze veel kleine hapjes verspreid over de dag eet en veel blijft drinken.  Vooral belangrijk ivm haar galblaas. Nou dat drinken is niet zo’n probleem maar eten staat haar nog steeds tegen. Het snackje van vanochtend ging er in als koek en ook het middageten ging redelijk maar het bananenprakje van vanmiddag krijgt ze echt niet weg. Ze mag ook alleen maar zachte dingen eten ivm slikken en verdraagzaamheid van haar maag. Die stiekeme smulpartijtjes chips mogen dus niet meer. Wat wel balen is want hierdoor kreeg  ze dorst en dronk ze lekker veel!





Helaas begint haar temperatuur ook licht te stijgen. Hopelijk blijft het onder de 38!!  Heeft meteen ook zijn effect op haar humeur. Ze is sneller geprikkeld en wil geen gezeur meer horen over; “toe nou even iets drinken, een klein hapje maar….”  Aan de ene kant begrijpelijk maar voor ons frustrerend omdat we haar zo snel mogelijk mee willen nemen naar het hotel en naar huis.  Maar zolang ze niet opknapt is daar zeker geen zicht op.  Mochten we onverhoopt niet mogen vliegen dan zal SOS internationale dit verder voor ons regelen dus daar hoeven we niet wakker van te liggen gelukkig.

Fayline's eigen medicijnkluisje

Vanmiddag even met Quinten de wijk rondom het ziekenhuis ingedoken om even uit de sfeer te zijn. Terwijl Rob bij Fayline blijft een paar kleine dingen gekocht om ons meisje te verwennen maar weer blij dat we weer terug zijn op haar kamer. Het voelt hier ook niet als een ziekenhuis er hangt zelfs geen ziekenhuislucht!! Eigenlijk net of we in een erg rustig hotel zitten. We horen zelfs geen andere patiënten of bedrijvigheid. Alles verloopt hier in alle rust en op eigen tempo. Vragen en verzoekjes worden meteen uitgevoerd en met een vriendelijke lach beantwoordt. Bewonderingswaardig want wij raken af en toe ons geduld wel eens kwijt wanneer ze weer weigert iets te happen.  Ook typerend dat ze erg strikt zijn in de verzorging. Alles draait om de patiënt. We mogen met de hele familie de hele dag door op de kamer bivakkeren maar er worden geen speciale faciliteiten verstrekt. Zelfs een kopje thee/koffie moet je zelf beneden gaan halen.  Nou is dat geen straf want  vanuit de lift van het ziekenhuis loop je een groot winkelcentrum in met een keur aan eettentjes en leuke shops.

Blij dat ik even mijn zus heb gehoord die ons belde. Ook voelen we ons enorm gesterkt door alle lieve opbeurende berichten die we ontvangen via face-book en whatsapp. Bedankt allemaal het doet ons enorm goed dat jullie zo met ons meeleven. 

We zouden het liefst zelf zo ziek zijn maar dat is helaas niet zo.  Ook vervelend dat we afhankelijk zijn van de Engelse taal waarin je toch niet altijd uit kunt drukken wat je bedoelt. Maar goed hopelijk nog maar één dagje al waren ze hier bij sos internationale nog niet zo opgewekt over. Mevrouw zelf is het ondanks haar bereidwilligheid met alle handelingen al spuugzat en voelt zich helemaal niet meer ziek en wil naar huis. Ze krijgt steeds meer praatjes en we horen haar af en toe weer schateren bij het kijken van een tv programma.  Tja da’s het enige luxe voordeel t.o.v. het hotel. Ze heeft tv met een Nederlandse zender! Weliswaar alleen BVN maar toch fijn om in je eigen taal tv te kunnen kijken.  Rob en Quinten zijn er zeker blij mee hebben nu alle Nederlandse voetbalwedstrijden kunnen volgen. Quinten is bijzonder lief en behulpzaam voor zijn zusje erg aandoenlijk om te zien. 

Vanavond weer goed gegeten van de kip cordon bleu en de aardappelpuree. Alle controles weer in orde en temperatuur daalt weer.

Rob: inmiddels contact gehad met SOS International: de artsen bekijken morgen de labresultaten die zij ook krijgen en bespreken dan met de artsen van Siloam wanneer zij zou mogen vliegen. De bloedwaardes moeten minimaal 2 dagen goed zijn en dat waren zij vandaag zeker nog niet. Wordt dus spannend morgen.

Moe en uitgeput op tijd onder de lakens gekropen met hopelijk morgen (maandag) goed nieuws.




de prijslijst van de kamers hangt gewoon in de lift, alles heel duidelijk, voor iedere portomonee een bed.