Sanur ; excursie dolfijn zwemmen en excursie ziekenhuis - zaterdag 9 augustus

Sanur ; excursie dolfijn zwemmen en excursie ziekenhuis - zaterdag 9 augustus

Maar ondanks alle hoestmiddeltjes antibiotica en ibuprofen die we gisterenavond  kregen is er helaas nog steeds geen verbetering in het ziekte beeld.  Vannacht liep de koorts zelfs op boven de 40 graden en het wordt niet minder.  Ze houdt niets binnen en is te slap om op eigen benen te staan.  We lassen dus een extra excursie in naar het ziekenhuis.   We hebben nog getracht t dolfijn zwemmen te verplaatsen maar dat ging helaas niet zodat Quinten en Rob met zijn tweeën zijn gegaan. Quinten en Rob gingen met een dubbel gevoel. Aan de ene kant blij maar anderzijds verdrietig om Fayline die niet mee kon naar wat voor haar het hoogtepunt van de vakantie zou worden. Ondanks dat toch wel genoten van het spelen/trainen met de dolfijnen en roggen. (foto)

 

 

 

 

Dolfijnexcursie duurde maar een uurtje zodat we meteen doorkunnen naar onze tweede excursie van vandaag; een bezoek aan het ziekenhuis. Dit blijkt tevens onze langste excursie te worden blijkt later op de dag. 
 Vlot met de taxi naar hospitaal Siloam in Kuta een ritje van een 45 minuten. We verwachten een armoedig hospitaaltje maar treffen een supermodern gebouw aan waar we vanaf binnenkomst prima worden opgevangen. We kiezen meteen voor behandeling door een kinderarts niet de EHBO en worden netjes naar de 3^e verdieping geloosd waar we na een paar formaliteiten in de wachtruimte plaats kunnen nemen.

 

Ons meisje wordt steeds zwakker en kan zelfs niet meer op haar benen staan zodat we haar in rolstoel moeten verplaatsen. Bibberend van de kou wachten we tot we ons vooraf betaalde consult krijgen. We treffen een vriendelijk oude arts die wonderwel nog behoorlijk Nederlands spreekt wat het uitleggen van het ziektebeeld meteen vergemakkelijkt. Hij bekijkt de aan ons verstrekte medicijnen en geeft al meteen aan dat de doseringen die we van de apotheek hebben gekregen gebaseerd zijn op baby’s dus dat moet omhoog.  Na een korte diagnose worden we meteen doorgestuurd voor een thorax foto en bloedprikken.

 de arts vermoed Dengue (knokkelkoorts) en wij hebben twijfels over haar longen.  Bibberend van de kou ondergaat Fayline de foto’s en het bloedprikken waarna het wachten op de uitslag start. Gelukkig verloopt dit allemaal erg vlot en krijgen we een aparte wachtruimte toegewezen waar ze lekker op een bedje kan gaan liggen rusten.  Binnen 3 kwartier worden we opnieuw binnengeroepen voor helaas het vervelende bericht dat ze inderdaad longontsteking heeft en is besmet met de knokkelkoorts (Dengue). Haar bloedwaarden blijken veel te laag en ze moet per direct worden opgenomen zodat ze aan het infuus kan. Wat een domper!!  Op dat moment is ze zover van de wereld dat ze flink begint te ijlen en alleen maar kan huilen. Ze heeft nu voor de 4^e dag hoge koorts en dat is een cruciale dag. Op dag 4-5-6- zullen de bloedwaarden sterk dalen daarna moeten ze toch echt weer gaan stijgen.

Meteen daarna is Rob naar beneden gegaan om te bellen met de Zorgverzekeraar en SOS- international, dit om het verblijf in het ziekenhuis te realiseren en alle andere bijkomende zaken te regelen. Dit duurt alles bij elkaar bijna net zo lang als het wachten op het consult en alle andere zaken. We staan er even niet bij stil dat het zaterdag is en dat het daarom wat langer duurt. Ondertussen blijft ze maar ijlen en ik sta zowat op springen omdat we geen kamer toegewezen krijgen.  Uiteindelijk na het invullen van het papierwerk en met de vooruitbetaling van 10 miljoen rupia  door naar de kinderafdeling waar we een haast chique eenpersoonshotelkamer krijgen.

Rob had een 1^e klas eenpersoonskamer geregeld wat heerlijk rustig is. (Alles werkt hier met klasse en de portemonnee.) Gelukkig mag ik de hele nacht blijven; iets wat haar erg geruststelt. We krijgen geen extra bed dus ik zal bij haar moeten liggen maar gelukkig is ze niet zo groot dus dat gaat best passen.

Heel dapper ondergaat ze het aanleggen van het infuus en alles wat er om haar heen gebeurt. hoe trots zijn we op ons kleine dappere meisje die mij troost met de woorden: “t komt allemaal wel weer goed hoor mama!” gelukkig begin ik daar ook in te geloven wanneer blijkt dat haar koorts ineens van 40.2 naar 36.4 is gezakt.  Ze is uitgeput en valt vrijwel direct in slaap.  We krijgen nog een (weliswaar koude) maaltijd aangeboden maar ze heeft totaal geen trek.  Ze heeft geen smaak; iets wat past binnen het ziektebeeld.  Rob daarna terug naar het hotel om ons andere dappere kind wat de hele tijd gewacht heeft in het hotel te gaan ophalen.

Hoe mooi om te zien hoe ze elkaar een paar uur later omhelzen en knuffelen allebei vol van onnodige schuldgevoelens. Uitgeput valt ze rond 20:00 u in slaap waarna Rob en Quinten afscheid nemen om in het hotel tot rust te komen.

Wat ben ik blij met het verplegend personeel hier. Ze zijn superlief betrokken en doen meteen wat je vraagt en nemen uitgebreid te tijd om dingen toe te lichten. Regelmatig trekken er mensen aan haar bed voorbij zonder opdringerig of ongeduldig te zijn. Ze krijgt glucose via het infuus + antibiotica voor haar longontsteking. De rest van de medicijnen krijgt ze via drankjes; niet allemaal even lekker maar ze slikt het dapper door.  Hier zullen geen verwisselingen plaatsvinden want haar medicatie wordt netjes in een kluisje op haar eigen kamer bewaard.
Moe en uitgeput gaan we na wisseling van de avond/nachtdienst meteen maar slapen.